Vaak is het in het buitenland handig en niet duur om een taxi te nemen als je zeker wilt zijn van het snel en betrouwbaar bereiken van je bestemming. In Egypte is het echter uitkijken geblazen, voor je het weet betaal je veel meer dan nodig of word je op de verkeerde bestemming gedumpt.

Met dit soort ervaring achter de rug, dachten mijn reisgenote en ik het nu goed geregeld te hebben. Op de heenreis naar het restaurant van onze keuze hadden we direct tijdstip én prijs voor de terugreis afgesproken. Kan niet missen, toch? Wat betreft het tijdstip, dat ging inderdaad goed: keurig op tijd stond de taxi klaar voor de deur. De chauffeur kwam ons echter niet bekend voor. Desgevraagd meldde hij een collega te zijn van onze eerste chauffeur, die de dienst had overgenomen. Geen probleem. Toch?

Helaas: aangekomen bij ons hotel bleek de afgesproken prijs ineens flink gestegen te zijn. Op onze verbazing reageerde de chauffeur koeltjes met de volgende opmerking: “I have no legs”. En inderdaad…  het bleek zo te zijn. Wij waren zó overrompeld dat wij zonder verdere discussie de gevraagde, hoge prijs betaalden.

Een paar dagen later waren wij – inmiddels gepokt en gemazeld – in Luxor. Daar rijden geen gewone taxi’s, maar paard-en-wagens, de zogenaamde galeshes. Wij wilden een bezoek brengen aan de bazaar en dan wel die voor de inheemse bevolking. Er is ook een bazaar speciaal voor toeristen, maar die hadden we al gezien. Wijs als wij inmiddels waren, legden we dat omstandig uit aan de galesh-chauffeur en spraken wij keurig een prijs af voordat we instapten.

Tevreden gingen we zitten, klaar voor de rit, en het paard zette zich in beweging. Een paar seconden later en een paar meter verder stopte de wagen alweer. Opstopping? Nee hoor, bestemming bereikt, aldus de chauffeur. Wij keken eens goed en jawel hoor: de toeristenbazaar! Op ons commentaar dat dat toch niet was wat we gevraagd hadden, ging de man uit zijn dak van kwaadheid: wij dachten toch zeker niet dat hij zo ver ging rijden voor díe prijs?!

Dat dachten wij dus wel…   afspraak is afspraak. Er volgden tien minuten stilte waarin ieder van ons strak voor zich uit staarde (inclusief het paard), waarna de man zuchtend en steunend het paard aanspoorde. Om ons netjes af te zetten bij de echte bestemming en er vervolgens (nadat wij uitgestapt waren en daarna pas betaald hadden) vloekend en tierend vandoor te gaan. Arm paard…