De meest wonderlijke plek waar ik ooit op deze planeet ben geweest is Námaskard, een geothermisch gebied op IJsland. Je kunt de plek van verre al ruiken, de zwaveldampen doen vermoeden dat de hel niet ver weg meer is. Als je dan op een zeker moment een vette ‘plop’ hoort en een modderbel ziet ontploffen, dan denk je dat je er gearriveerd bent.
Maar eenmaal een beetje aan de zwaveldampen gewend, dan ga je het zien: dit is niet de hel, dit is de evolutie. Hier mag je van moeder aarde even letterlijk naar binnen kijken.
Geel, rood, bruin, groen en zelfs blauw: hier is een kunstenaar uit zijn dak gegaan! Overal hitte, stoom die uit allerlei gaten spuit, kokende modder, heet water en aarde die zo nieuw en zacht is dat je er niet op kunt lopen. Dit is de ‘making of’ , hier mag je meekijken hoe onze planeet opnieuw geboren wordt.
Uiteraard kwam ik ogen tekort. De foto’s die ik hier in 2000 maakte, beschouw ik nog steeds als de mooiste die ik ooit gemaakt heb, ondanks dat de negatieven minder goed bewaard zijn gebleven dan ik had gehoopt. Dit zijn Zandkorrels in de ware zin van het woord!
Zandkorrel 